Patron naszej Szkoły

Urodził się w Małym Żywczańskim w Zakopanem 18 czerwca 1913 r. jako drugi syn gajowego Jana Marusarza i Heleny z domu Tatar. Pierworodny, zgodnie z góralskim zwyczajem, otrzymał imię ojca. Po Stanisławie przyszły na świat jeszcze cztery dziewczynki, w tym najbardziej dzisiaj znana i pamiętana - Helena. Całe rodzeństwo z zapałem uprawiało wszelkie możliwe rodzaje aktywności fizycznej, adaptując do tych celów sprzęty domowe i gospodarskie jak chociażby bednarki, wygięte deski z beczek, które – jak odkryli mali Marusarzowie – świetnie się sprawdzały w zjazdach ze stoku na mokrej trawie bądź śniegu. Pierwsze swoje narty wykonywali ze zgiętego drzewa przeznaczonego na płozy do sań, a za  wiązania służyły... kawałki sznurka przywiązane do wbitych gwoździ. Na takim właśnie sprzęcie młody „Staszek„ wygrał swoje pierwsze zawody (w zjeździe) zorganizowane przez lokalne ognisko Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół„ w podhalańskich Lipkach. Tam też znajdowała się juniorska skocznia narciarska, gdzie w wieku lat dziewięciu uczył się narciarskiego ”latania”. Wiedział już wtedy, że to jest właśnie ta dyscyplina, która go najbardziej pociąga (pasję musiał ukrywać przed rodzicami uważającymi skoki narciarskie za zajęcie bardzo niebezpieczne, wręcz samobójcze)

Po Kampanii Wrześniowej 1939 r. Zakopane i Tatry zaroiły się od polskich patriotów chcących przedostać się na Węgry, a stamtąd do Francji, do odtwarzającego się Wojska Polskiego. Powstała cała grupa przewodników – kurierów tatrzańskich przeprowadzających ludzi, przenoszących materiały konspiracyjne, tajną pocztę i pieniądze. Stanisław Marusarz stał się jednym z nich3.

Niestety, wiosną 1940 r. został dwukrotnie schwytany przez współpracującą z Niemcami słowacką Straż Graniczną.  Za pierwszym razem wyskoczył przez okno z posterunku Straży w Szczyrbskim Plesie, wyleczył rany u znajomego Słowaka i dostał się do Zakopanego. W drugim przypadku dosłownie metry dzieliły Marusarza i jego żonę Irenę od osiągnięcia celu - bezpiecznych dla Polaków Węgier. Na moście granicznym na rzece Hornad zostali złapani i oddani w ręce hitlerowców. Po ciężkim przesłuchaniu w siedzibie zakopiańskiego gestapo – osławionym „Palace” - został przewieziony do więzienia przy ulicy Montelupich w Krakowie.

W tym samym czasie Słowacy schwytali siostrę Stanisława, Helenę, podobnie jak on – kuriera tatrzańskiego. Trafiła również na Montelupich i niestety została rozstrzelana 12 września 1941 r. pod Tarnowem.

Taki sam los czekał Stanisława, z czego ten zdawał sobie sprawę. Jedyną szansą ratunku była ucieczka. 2 lipca 1940 r. więźniowie z celi wygięli kraty nogami od taboretu, po czym starali się przecisnąć na zewnątrz. Musieli wyskoczyć z drugiego piętra, pokonać wewnętrzny dziedziniec, wdrapać się na czterometrowy więzienny mur, przebiec jego grzbietem żeby zeskoczyć w końcu na ulicę. Marusarz utknął pomiędzy kratami, zwisając głową w dół. Współwięźniowie wypchnęli go, a ten, spadając, zdołał okręcić ciało i wylądować na obie nogi amortyzując uderzenie ugięciem kolan. Wykonał więc coś w rodzaju narciarskiego telemarku. Jego towarzysz z celi złamał przy upadku nogę, co oznaczało koniec jego ucieczki i śmierć. Tylko dwóm więźniom udało się uciec: Stanisławowi Marusarzowi i Aleksandrowi Bugajskiemu – podoficerowi Wojska Polskiego. Dla Marusarza był to skok, który uratował mu życie

Przez Zakopane przedostał się do Budapesztu – jako Stanisław Przystalski – gdzie musiał już pozostać w licznym gronie polskich uchodźców. Natknął się na niego znajomy z przedwojennych zawodów, Gyula Belloni. Był on zaprzyjaźnionym z Polakami węgierskim biegaczem narciarskim. Do 1941 r., reprezentując węgierski Czerwony Krzyż, w zajętym przez Sowietów Lwowie, organizował przerzuty Polaków na Węgry jako sanitariuszy Czerwonego Krzyża bądź nawet jako żołnierzy węgierskiej armii.

Dzięki jego wstawiennictwu Stanisław Marusarz (a raczej Przestalski) został zatrudniony w Węgierskim Związku Narciarskim jako trener skoczków i zjazdowców, a także konsultant i budowniczy skoczni w Koszycach5.

Po ponownym przyłączeniu Zakarpacia i Północnego Siedmiogrodu w latach 1939-1940 Węgry znów dysponowały terenami wysokogórskimi. Władze w Budapeszcie postanowiły stworzyć Narodowe Centrum Sportów Zimowych, „węgierskie Garmisch”, które umożliwiłby organizację międzynarodowych zawodów sportowych, a nawet Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Na lokalizację wybrano miejscowość Borsafüred w Górach Rodniańskich.  W 1941 r. ruszyły roboty budowlane, w 1943 r. rozpoczęto budowę największej w Europie skoczni narciarskiej. W tych pracach ekspertem był właśnie Stanisław Marusarz, któremu przydały się przemyślenia i doświadczenie zdobyte w czasie obserwacji powstającej skoczni krokiewskiej.

 

20 lutego 1944 r. nadszedł czas na zawody inauguracyjne z udziałem znanych niemieckich zawodników. Chociaż Marusarz nie wystąpił w oficjalnych zawodach, swoim rozpoczynającym konkurs skokiem ustanowił rekord skoczni – 88 m. Jeden z niemieckich skoczków – Sepp Weiler – rozpoznał swojego dawnego rywala, ale zdobył się na ludzki gest, podał mu rękę i nie wydał go niemieckiej służbie bezpieczeństwa.

Po wojnie przywrócone do Rumunii Borsafüred zmieniło nazwę na Borşa Complex i utraciło swoje znaczenie, Węgry zaś straciły szansę na zorganizowanie zimowych igrzysk.

Życie Stanisława Marusarza jeszcze raz zawisło na włosku, kiedy tuż przed zdobyciem Budapesztu przez Sowietów SS – mani schwytali ukrywającego się Polaka i prowadzili go już na rozstrzelanie. Nagły wybuch pocisku artyleryjskiego spowodował zamieszanie, z którego skorzystał Marusarz, skrywając się w okolicznych ruinach

W 1945 r. powrócił do Zakopanego i do ukochanych sportów zimowych. Został pierwszym po wojnie mistrzem Polski w kombinacji norweskiej i skokach. Sukces z 1946 r. powtórzył jeszcze czterokrotnie.

Tak jak wielu mających wtedy „kłopoty” ze Służbą Bezpieczeństwa wyjechał na tzw. Ziemie Odzyskane, do Karpacza, gdzie podobnie jak w czasie wojny pomagał w przejściu przez góry ludziom chcącym wydostać się z Polski na Zachód. Projektował też trasy zjazdowe i...  skocznię narciarską na Orlinku, która otrzymała później jego imię.

Reprezentował Polskę na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Sankt Moritz (1948) i w Oslo (1952), nie tylko w skokach, ale również podczas ceremonii otwarcia Igrzysk niosąc polską flagę jako chorąży ekipy.

W 1957 r. postanowił zakończyć karierę. Pod jego okiem przygotowywano Wielką Krokiew do mistrzostw świata w 1962 r., które potem otworzył jako przedskoczek. Cztery lata później organizatorzy Turnieju Czterech Skoczni poprosili go, aby wykonał to samo w Garmisch -Partenkirchen. Zrobił to, skacząc... w garniturze. Ostatni skok wykonał w 1979 r. w wieku 66 lat!

Doczekał się nadania Wielkiej Krokwi jego imienia w 1989 r. Był trzynastokrotnie odznaczany – w tym Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za swoje dokonania wojenne.

Zmarł na zawał serca 9 października 1993 r. na Pęksowym Brzysku – Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem. Odbywał się tam wtedy pogrzeb Wacława Felczaka -  dowódcy Marusarza z okresu „kurierskiego”. Stąd obecność na uroczystości ówczesnego ambasadora Węgier w Polsce - Akosa Engelmayera. To na jego rękach zmarł Stanisław Marusarz, kiedy stracił przytomność w czasie wygłaszania mowy pożegnalnej dla swego wojennego przyjaciela. Na tym samym cmentarzu został też pochowany.

Oprócz wyliczonych powyżej osiągnięć Marusarza, pozostanie też po nim określenie czerwonej czapeczki, w której miał zwyczaj startować - „marusarka”.